ห้องสิน
 | บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
ห้องสิน ตามสำเนียงฮกเกี้ยน หรือ เฟิงเสิน ตามสำเนียงกลาง (จีน: 封神; พินอิน: Fēngshén) อาจแปลว่า สถาปนาเทวดา (Investiture of Gods) เป็นนิยายจีนซึ่งประพันธ์ขึ้นในช่วงราชวงศ์หมิง เนื้อหาใช้ภาษาชาวบ้าน มีทั้งสิ้นหนึ่งร้อยตอน จัดพิมพ์ครั้งแรกราวทศวรรษที่ 1550 และจัดอยู่ในประเภทนิยายภูตผีปีศาจ (神魔小說; gods and demons fiction)[1]
ชื่อเต็มของนิยายเรื่องนี้ ห้องสินเอี้ยนหงี ตามสำเนียงฮกเกี้ยน หรือ เฟิงเสินเอี่ยนอี้ ตามสำเนียงกลาง (จีนตัวย่อ: 封神演义; จีนตัวเต็ม: 封神演義; พินอิน: Fēngshén Yǎnyì) วงวิชาการจีนลงความเห็นว่า ผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ คือ สฺวี่จ้งหลิน (許仲琳)
เนื้อเรื่อง[แก้]
พระเจ้าโจ้ว (紂; ฮกเกี้ยนว่า ติว) แห่งราชวงศ์ซาง เสด็จไปไหว้นางฟ้านฺหวี่วา/เจ้าแม่หนี่ว์วา (女媧; ฮกเกี้ยนว่า หนึงวา) ที่ศาลเจ้า ทรงเห็นรูปสลักนางงดงาม ก็เขียนโคลงแสดงความกำหนัดที่มีต่อนางไว้บนฝาวัด นางฟ้าจึงส่งปิศาจจิ้งจอก (狐狸精; ฉบับแปลไทยว่า เสือปลา) ผีไก่ฟ้าเก้าหัว (九头雉鸡精; ฉบับแปลไทยว่า ไก่เก้าหัว) และปีศาจผีผา (琵琶精; ฉบับแปลไทยว่า กระจับปี่) มาล่อลวงพระเจ้าโจ้วให้ถึงแก่ความวิบัติ ปิศาจจิ้งจอกได้มาสิงร่างหญิงสาวชื่อ ต๋าจี่ (妲己; ฮกเกี้ยนว่า ขันกี) หนึ่งคืนก่อนที่บิดาจะพานางเข้าถวายตัว นางต๋าจี่ทำให้พระเจ้าโจ้วลุ่มหลงจนละเลยราชการ และบริหารบ้านเมืองอย่างโฉดเขลา ไพร่ฟ้าจึงก่นด่าทั้งแผ่นดิน
ข้าราชการผู้ใดว่ากล่าวทัดทานพระองค์ ก็โปรดให้ลงโทษถึงตายด้วยวิธีต่าง ๆ ตามคำนางต๋าจี่ เช่น ให้สร้างเสาทองแดง เอาถ่านสุมจนเสาร้อน แล้วเอาข้าราชการล่ามโซ่ไปนาบเสาจนตาย กลิ่นศพตลบไปทั้งวัง และยังให้ขุดเหวหน้าพระที่นั่ง เอางูมาใส่จนเต็ม แล้วโยนข้าราชการลงไปให้งูกิน แม้พระอัครมเหสีเจียง (姜皇后; ฮกเกี้ยนว่า เกียง) ก็ถูกนางต๋าจี๋ยุยงให้ลงโทษควักลูกตารีดเอาคำสารภาพว่าเป็นกบฏ พระนางไม่ยอมรับ ก็โปรดให้เอานาบเสาทองแดง แต่พระนางสิ้นพระชนม์เสียก่อน
ครั้งหนึ่ง พระเจ้าโจ้วพิโรธจีชาง (姬昌; ฮกเกี้ยนว่า กีเซียง) เจ้าเมืองขึ้นเมืองหนึ่ง พระเจ้าโจ้วจึงสั่งขังจีชาง ไว้ที่เมืองโหยวหลี่ (羑里) ต่อมา ปั๋วอี้เข่า (伯邑考; ฮกเกี้ยนว่า เปกอิบโค้) ลูกชายหัวปีของจี ชาง มาทูลขอให้ปล่อยบิดา นางต๋าจี่เห็นปั๋วอี้เข่ารูปงาม ก็มีใจปฏิพัทธ์ และขอให้พระเจ้าโจ้วให้เขาเข้าวังมาสอนนางเล่นพิณ(古琴) แล้วนางก็ยั่วยวนปั๋วอี้เข่า แต่เขาบอกปัดความรักของนาง นางจึงยุยงพระเจ้าแผ่นดินให้สั่งประหารเขา แล้วให้เอาศพไปทำขนมเปี๊ยะให้จีชางกิน จีชางทราบเหตุการณ์ทั้งหมดดี แต่จำยอมบริโภคขนมเปี๊ยะนั้นเพื่อให้พ้นจากการคุมขังแล้วกลับไปแคว้นซีฉี西岐[2]อันเป็นแคว้นบ้านเกิด
ต่อมา พระเจ้าโจ้วโปรดให้จีชางพ้นโทษ เวลานั้น นักพรตคนหนึ่งชื่อ เจียงจื่อหยา (姜子牙; ฮกเกี้ยนว่า เกียงจูแหย) เป็นศิษย์ของเทพเซียนที่เรียกตนว่า หยวนสื่อเทียมจุน (元始天尊) ร่ำลาอาจารย์มาตามหาเจ้านายที่แท้จริง วิธีตามหาของเขา คือ นั่งอยู่ริมน้ำแล้วตกปลาโดยไม่ใส่เหยื่อ ชาวบ้านชาวช่องเห็นก็แปลกใจจึงพากันมาถามไถ่ เขาว่า เขามิได้กำลังตกปลา แต่กำลังตกราชา เรื่องราวของเขาร่ำลือไปถึงจีชาง จีชางฟังแล้วก็สนใจ จึงแวะเวียนมาหาเจียงจื่อหยา และขอให้เขามาช่วยปกครองบ้านเมือง เจียงจื่อหยาขอให้จีชาง ช่วยเขาเข็นเกวียนก่อน จีชางก็ช่วยเข็นไปได้แปดร้อยก้าว เจียงจื่อหยาก็ทำนายว่าจีชางจะได้ตั้งราชวงศ์ใหม่ และราชวงศ์นี้จะยืนยาวไปแปดร้อยปี เจียงจื่อหยาตกลงมาเป็นที่ปรึกษาให้จีชาง จากนั้นไม่นานจีชางก็สิ้นลม ก่อนตายจีชางฝากเจียงจื่อหยาให้ดูแลจีฟา (姬發; ฮกเกี้ยนว่า กีฮวด) บุตรคนรองของเขาให้บริหารงานบ้านเมืองต่อไป
เจียงจื่อหยาใช้กระดูกเสี่ยงทายว่า ข้าราชการคนสำคัญของพระเจ้าโจ้วกำลังจะสิ้นไป หนึ่งในนั้น คือ ปี่กัน (比干; ฮกเกี้ยนว่า ปิกัน) เจียงจื่อหยาได้พบและมอบเครื่องรางให้ปี่กันไว้คุ้มภัย พร้อมกับให้คำแนะนำบางอย่างไว้ อย่างไรก็ดี คืนหนึ่ง เทวดาหลายองค์ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นปีศาจมาร่วมโต๊ะเสวยกับพระเจ้าโจ้ว พระเจ้าโจ้วให้ปี่กันผู้เป็นพระเจ้าอาไปร่วมเสวยด้วย ปี่กันเห็นผิดสังเกตและทราบว่า เป็นปีศาจจิ้งจอกแปลงมา ปี่กันก็รอให้ปีศาจเหล่านั้นกลับรัง ก่อนสั่งให้ทหารฆ่าทิ้งเสียให้หมด ปี่กัน นำขนจิ้งจอกมาทำภูษาถวายพระเจ้าโจ้ว นางต๋าจี่เห็นขนของเพื่อนปีศาจจิ้งจอกก็แค้นใจ จึงทูลพระเจ้าแผ่นดินว่า นางมีโรคประจำตัวซึ่งรักษาได้ก็แต่โดยการบริโภค "หัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง" (七巧玲瓏心; ฉบับแปลไทยว่า ตับมังกร) และปี่กันมีหัวใจเช่นนี้
พระเจ้าโจ้วจึงเรียกให้ปี่กันแสดงความจงรักภักดี ปี่กันได้ฟังก็รำลึกถึงคำแนะนำของเจียงจื่อหยา แล้วร้องด่าพระเจ้าโจ้วว่าชั่วช้าเชื่อฟังถ้อยคำของปีศาจ ก่อนควักหัวใจของตนออกถวาย เสร็จแล้วก็รีบเดินออกจากวังแล้วขึ้นขี่ม้าไปทางประตูเมืองทิศเหนือ ระหว่างทางปี่กันพบแม่ค้าขายผักร้องว่า มีผักไร้ใจมาขาย ปี่กันถามแม่ค้าว่าถ้าคนไม่มีหัวใจจะเป็นอย่างไร แม่ค้าตอบว่าถ้าคนไม่มีหัวใจก็ตายทันที ปี่กันฟังแล้วก็ตกม้าตาย
เนื้อหาต่อมาพรรณนาสงครามระหว่างฝ่ายจีฟาและพระเจ้าโจ้วซึ่งมีเทวดาตลอดจนภูตผีปิศาจมาช่วยรบ ในการนี้ หยวนสือเทียมจุน อาจารย์ของเจียงจื่อหยาได้มอบบัญชีการแต่งตั้งเทวดามาให้เจียงจื่อหยา เจียงจื่อหยาจะได้ใช้บัญชีนั้นตั้งขุนศึกทั้งฝ่ายราชวงศ์ซางและราชวงศ์โจวขึ้นเป็นเทวดามารับราชการ
ที่สุดแล้ว กองทัพจีฟาทำลายพระเจ้าโจ้วได้สำเร็จ และสถาปนาราชวงศ์ใหม่คือราชวงศ์โจว โดยมีเจียงจื่อหยาเป็นเจ้าพระยามหาอุปราช (นายกรัฐมนตรี) คนแรก
ฉบับแปลไทย[แก้]
ห้องสิน แปลเป็นไทยเมื่อนานมาแล้ว สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตรัสว่า[3]
"ยังมีหนังสือเรื่อง ห้องสิน [...] ฉบับพิมพ์ที่ปรากฏอยู่ไม่มีบานแพนกบอกว่า แปลเมื่อใด แต่สำนวนแต่งเห็นเป็นสำนวนเก่า อาจแปลเมื่อในรัชกาลที่ 2 ก็เป็นได้ ด้วยเรื่อง ห้องสิน อยู่ข้างหน้าต่อเรื่อง เลียดก๊ก [...]
"เรื่องห้องสิน สันนิษฐานว่า แปลเมื่อรัชกาลที่ 2 เป็นหนังสือสี่สิบสามเล่มสมุดไทย โรงพิมพ์หมอบรัดเลพิมพ์ครั้งแรกในรัชกาลที่ 5 เมื่อ พ.ศ. 2419 เป็นสมุดสองเล่ม"
งานดัดแปลง[แก้]
ห้องสิน มีอิทธิพลต่อวัฒนธรรมจีนและญี่ปุ่นมาก ทั้งได้รับการดัดแปลงเป็นสื่ออื่นอีกหลายรูปแบบ ทั้งละครโทรทัศน์ มังงะ และวีดิโอเกม สื่อที่มีชื่อเสียง เช่น
- เทลส์ออฟเดอะทีเฮาส์รีโทลด์: อินเวสติเจอร์ออฟเดอะกอดส์ (Tales of the Teahouse Retold: Investiture of the Gods; ISBN 0-595-65161-5) เป็นนิยายที่แคทริน เหลียง ชิว (Katherine Liang Chew) เขียน
- กอดส์ออฟออเนอร์ (Gods of Honour) เป็นละครโทรทัศน์ฮ่องกงซึ่งทีวีบีผลิตเผยแพร่เมื่อปี 2001
- เดอะเลเจนด์แอนด์เดอะฮีโร (The Legend and the Hero) เป็นละครโทรทัศน๋จีนซึ่งเผยแพร่เมื่อปี 2007 และมีภาคต่อซึ่งเผยแพร่เมื่อปี 2009 คือ เดอะเลเจนด์แอนด์เดอะฮีโร 2
- เดอะฟาวน์ดิงออฟเดอะโจวดินัสตี (The Founding of the Zhou Dynasty) เป็นการ์ตูนในชุด เลเจนด์ออฟเอมเพอเรอส์ (Legend of Emperors) ซึ่งหวง ยฺวี่หลัง (黃玉郎) เขียน
- โฮชิงเอ็งงิ (封神演義) เป็นมังงะซึ่งอ้างอิงเรื่อง ห้องสิน
- โฮชิงเอ็งงิ เป็นวีดิโอเกมญี่ปุ่นซึ่งอ้างอิงเรื่อง ห้องสิน
- มุโซโอะโระชิ (無双OROCHI) เป็นวีดิโอเกมซึ่งโคเอ (Koei) ผลิต โดยมีตัวละครสองตัวจากเรื่อง ห้องสิน คือ นางต๋าจี่ และเจียง จื่อหยา
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Haase, Donald (2008). The Greenwood Encyclopedia of Folktales and Fairy Tales: A-F. Greenwood Publishing Group. p. 340. ISBN 0-313-33442-0.
- ↑ "西岐". 百度百科.
- ↑ สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2471). ตำนานหนังสือสามก๊ก. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสภา. หน้า 12–13.
