ปืนใหญ่อัตตาจร เอ็ม107
บทความนี้อาจต้องการตรวจสอบต้นฉบับ ในด้านไวยากรณ์ รูปแบบการเขียน การเรียบเรียง คุณภาพ หรือการสะกด คุณสามารถช่วยพัฒนาบทความได้ |
ปืนใหญ่อัตราจร เอ็ม107 | |
---|---|
การยิงของกองพันสำรองที่ 412 ไปยังกองทัพซีเรียที่แนวรบซีเรียในช่วงสงครามถือศีล | |
ชนิด | ปืนใหญ่อัตตาจร |
แหล่งกำเนิด | สหรัฐ |
บทบาท | |
สงคราม | สงครามเวียดนาม สงครามยมคิปปูร์ สงครามอิรัก–อิหร่าน 1982 Lebanon War |
ประวัติการผลิต | |
บริษัทผู้ผลิต | FMC Corp., Bowen-McLaughlin-York, General Motors (transmission) |
ข้อมูลจำเพาะ | |
มวล | พร้อมประจัญบาน: 28.3 ตัน (62,400 lb) |
ความยาว | ลำตัว: 6.46 m (21 ft 2 in) โดยรวม: 11.30 m (37 ft 1 in) |
ความยาวลำกล้อง | L/60 |
ความกว้าง | 3.15 m (10 ft 4 in) |
ความสูง | 3.47 m (11 ft 5 in) |
ลูกเรือ | 13 (vehicle capacity 5) |
ขนาดลำกล้องปืน | 175 mm (6.9 in) |
มุมกระดก | −5° to +65° deg. |
มุมทิศ | 60° |
อัตราการยิง | ความเร็ว: 1 รอบ/นาที ปกติ: 1/2 รอบ/นาที |
พิสัยไกลสุด | 40 km (25 mi) |
อาวุธหลัก | 1 × 175 mm M113 or M113A1 Gun |
เครื่องยนต์ | General Motors 8V71T; 8 cylinder, 2 cycle, vee, supercharged diesel 405 hp |
กันสะเทือน | torsion bar |
ความสูงจากพื้นรถ | 44 ซm (1 ft 5 in) |
พิสัยปฏิบัติการ | 720 km (450 mi) |
ความเร็ว | 80 km/h (50 mph) |
ปืนอัตตาจร M107 175 มม. ถูกใช้โดยกองทัพสหรัฐฯ ตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1960 ถึงปลายทศวรรษ 1970 มันเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลปืนใหญ่ขับเคลื่อนด้วยตนเอง มีจุดมุ่งหมายเพื่อใช้การสนับสนุนการยิงระยะไกลในระบบขนส่งทางอากาศ มันยังถูกส่งออกไปยังประเทศอื่น ๆ อีกหลายประเทศ เช่น เยอรมนี เกาหลีใต้ สเปน กรีซ อิหร่าน อิสราเอล อิตาลี เนเธอร์แลนด์ สหราชอาณาจักร และตุรกี ประวัติการใช้งานของ M107 ใน กองทัพสหรัฐ ถูกจำกัดไว้เฉพาะในสงครามเวียดนาม มีการใช้งานการต่อสู้อย่างกว้างขวางในอิสราเอล M107 ใช้ส่วนประกอบหลายอย่างร่วมกัน และในหลายครั้งถูกแทนที่ด้วยปืนครก M110 203 มม. รุ่นที่ใหม่กว่า แม้ว่าจะปลดประจำการจากสหรัฐในช่วงปลายทศวรรษ 1970 แต่ยังคงประจำการกับกองทัพบางส่วนถึงปี 2019
ประวัติการออกแบบและการผลิต[แก้]
ในช่วงทศวรรษ 1950 ปืนใหญ่อัตตาจรขนาด 203 มม. ที่ใช้เครื่องยนต์ของกองทัพบกสหรัฐฯ คือ M55 โดยอิงจากโครงเครื่องและป้อมปืนของปืนอัตตาจร M53 155 มม. ซึ่งใช้ส่วนประกอบบางส่วนจากรถถัง M48 น้ำหนักของ M55 ที่ 44 ตัน ห้ามขนส่งทางอากาศและเครื่องยนต์เบนซินของมันถูกจำกัดระยะไว้ที่ประมาณ 260 กม. รวมทั้งอันตรายจากการระเบิดในการรบ
สิ่งนี้ทำให้กองทัพสหรัฐฯ ออกข้อกำหนดสำหรับชุดระบบปืนใหญ่อัตตาจรรุ่นใหม่ รุ่นใหม่ต้องเบาลง เพื่อให้สามารถขนส่งทางอากาศได้ และยังคงสืบทอดพาหนะหลายคันจากแชสซีเดียวกัน เพื่อลดความซับซ้อนในการบำรุงรักษาและการฝึกอบรม บริษัท Pacific Car and Foundry (Paccar) ได้พัฒนาต้นแบบหลายรุ่น ปืนอัตตาจร 175 มม. T235 และปืนครกขับเคลื่อนด้วยตนเอง 203 มม. T236 ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ดีเซล และนอกจากอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ต่างกัน ยังเป็นพาหนะชนิดเดียวกันโดยพื้นฐานแล้ว พวกมันเป็นที่รู้จักในกองทัพสหรัฐ ในชื่อ M107 และ M110 ในปี 2505 และ 2506 ตามลำดับ
Paccar ได้รับสัญญาการออกแบบ M107 และ M110 และการเสนอราคาการผลิตเบื้องต้นจาก Detroit Arsenal สิ่งนี้อิงตามคุณสมบัติหลักที่ได้รับการจดสิทธิบัตรของ M55 เครื่องปรับสมดุลก๊าซ ซึ่งปรับปรุงความสมดุลของลำกล้องปืน ทำให้ปืนสามารถยกขึ้นได้ง่ายขึ้น (ซึ่งเชื่อมโยงกับลูกตุ้มที่ควบคุมด้วยระบบไฮดรอลิก) กลไกวงล้อที่ได้รับการปรับปรุงเพื่อปรับปรุงการเล็ง การออกแบบกลไกการหดตัวของไฮดรอลิกใหม่ และช่วงล่างของแชสซีที่ควบคุมด้วยระบบไฮดรอลิกค้ำยันเมื่อปืนถูกยิง อีกสองบริษัทผลิต M107: FMC ระหว่างปี 1965 ถึง 1980 และ Bowen-McLaughlin-York
M107 จำนวนมากถูกสร้างขึ้นใหม่ในชื่อ M110A2
ประเทศที่ใช้งาน[แก้]
ประเทศที่ใช้งานในอดีต[แก้]
ดูเพิ่มเติม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- George Forty & Jack Livesey, the World Encyclopedia of Tanks, Anness, 2006