เครื่องพิมพ์ดีดภาษาญี่ปุ่น
เครื่องพิมพ์ดีดภาษาญี่ปุ่น (ญี่ปุ่น: 和文タイプライター; โรมาจิ: wabun taipuraitā) ที่ใช้งานได้แบบแรกประดิษฐ์ขึ้นโดยเคียวตะ ซูงิโมโตะใน ค.ศ. 1915 โดยในเครื่องพิมพ์ดีดดั้งเดิมของเคียวตะใช้อักษรคันจิเพียง 2,400 ตัว จากทั้งหมดมากกว่าพันตัว[1] เขารับสิทธิบัตรเครื่องพิมพ์ดีดที่คิดค้นใน ค.ศ. 1929[2] เครื่องพิมพ์ดีดของซูงิโมโตะเริ่มมีคู่แข่ง เมื่อชิมาดะ มิโนกิจิประดิษฐ์เครื่องพิมพ์ดีด Oriental ขึ้น[3]
เครื่องพิมพ์ดีดภาษาญี่ปุ่นเทอะทะและใช้งานลำบาก ผู้พิมพ์ต้องค้นหาแล้วดึงอักษรที่ต้องการจากแถบอักษรโลหะขนาดใหญ่ ซึ่งต่างจากเครื่องพิมพ์ดีดภาษาอังกฤษที่อนุญาตให้ผู้พิมพ์กดแป้นพิมพ์อักษรอย่างรวดเร็ว[4] เช่น ในการพิมพ์ประโยคหนึ่ง ผู้พิมพ์จะต้องหาและดึงสัญลักษณ์ประมาณ 22 ตัวจากแถบอักษรสามแบบ ทำให้การสร้างประโยคใช้เวลาพิมพ์นานกว่าแบบอักษรโรมัน[4] ด้วยเหตุผลนี้ นักพิมพ์จึงต้องเข้ารับการฝึกอบรมเฉพาะทาง และการพิมพ์เอกสารไม่ถือเป็นหน้าที่ของพนักงานออฟฟิศทั่วไป[4]
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Obendorf, Hartmut (2009). Minimalism: Designing Simplicity. Dordrecht: Springer Science & Business Media. p. 114. ISBN 9781848823709.
- ↑ "Kyota Sugimoto (Japanese Typewriter)". Japan Patent Office. 7 October 2002. สืบค้นเมื่อ 18 September 2022.
- ↑ Mullaney, Thomas S. (2018). The Chinese Typewriter: A History. Cambridge, MA: MIT Press. p. 205. ISBN 9780262036368.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Gottlieb, Nanette (2013). Word-Processing Technology in Japan: Kanji and the Keyboard. Oxford: Routledge. pp. 10–11. ISBN 978-0700712229.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- A blog post about Japanese typewriters (includes pictures). Gatunka, 2009.
 | บทความประเทศญี่ปุ่นนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |
 | บทความเทคโนโลยี หรือ สิ่งประดิษฐ์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |